Mund të duket si një pyetje e parëndësishme, në mos stereotip: por a nuk keni ndonjëherë përshtypjen se njerëzit e këqij përparojnë më lehtë sesa të mirët?
Sigurisht që është e rëndësishme të mos bëni gjithçka, ka edhe njerëz të mirë që përparojnë dhe njerëz të këqij që dështojnë keq. Megjithatë, shumë shpesh të gjithë kemi ndjesinë, mbase të pasaktë, se sa më mirë të jemi, aq më pak marrim nga jeta.
Ky është rasti i sipërmarrësve të paskrupullt që paguajnë punonjësit e tyre me një shumë të vogël dhe pasurohen me përpjekjet e tyre. Ose është rasti i politikanëve të korruptuar që nga skena shesin gënjeshtra dhe propagandë për përfitimet e tyre personale dhe jo për të përmirësuar situatën e të gjithë qytetarëve, megjithatë ata fitojnë vendet e tyre.
Ose përsëri, ne mund të futemi edhe më thellë në ligësinë njerëzore dhe të marrim në shqyrtim kriminelët e vërtetë. Ka kriminelë që grabisin, vrasin dhe kërcënojnë, megjithatë askush nuk i ndalon, madje në të vërtetë jeta gati se u jep atyre gëzime më të mëdha se ato që u jep njerëzve të mirë.
Është sikur të qenit i keq të bën fitimtarë. A jemi të sigurt se kështu është vërtet? Nëse bota do të shkonte vërtet në këtë mënyrë, civilizimi me siguri do të kishte përfunduar shumë kohë më parë: po është e vërtetë, individualizmi përshkon ende tërë shoqërinë tonë, por qeniet njerëzore janë akoma të prirura të bëjnë mirë, të paktën për mendimin tim.
Sidoqoftë, është e pamohueshme që shumë njerëz të këqij arrijnë më shumë sukses sesa ata që qëndrojnë brenda ligjit dhe respektojnë parimet etike dhe morale të tij. Kjo sepse ndoshta jeta nuk është e drejtë me të gjithë.
Ndonjëherë njerëzit e këqij mund të lindin në kontekste të përparuara, ku pavarësisht nga prirjet tuaja të karakterit, pasuria gjeneron gjithmonë më shumë pasuri. Në raste të tjera edhe njerëzit e këqij vijnë nga situata të vështira shoqërore për të cilat edhe ata janë të detyruar të ecin vetë.
Padyshim që atëherë ata zgjedhin një rrugë të keqe dhe miz.ore, kështu që kurrë nuk do të jenë shembuj për të gjithë. Pastaj ka njerëz të mirë. Njerëz miqësorë, që i binden ligjit, që paguajnë taksat dhe që janë gjithmonë të gatshëm t’ju bëjnë një favor dhe nuk do të jenë kurrë në gjendje të dëmtojnë askënd.
Këta njerëz mund të luftojnë për të siguruar jetesën, jeta e tyre është një zhgënjim pas tjetrit dhe mbase ata nuk janë me fat as në dashuri. Angazhimi nuk është i mirë apo i keq
Këtu, besoj se nuk është faji i vetë botës. Mendoj se faji është i individëve dhe shoqërisë. Për shembull, është e vërtetë që ka politikanë të korruptuar që qajnë në tubimet elektorale dhe më pas mashtrojnë lexuesit e tyre për përfitime, por çfarë do të ndodhte nëse qëllimi i tyre do të ishte që nga fillimi?
Nëse ata do të kishin vendosur të zgjidheshin me idenë kriminale të vjedhjes së parave nga njerëzit e tyre, nuk do të ishte për t’u habitur nëse do të kishin sukses, apo jo? Ndoshta ata ia kanë vendosur vetes këtë qëllim dhe kanë punuar shumë për ta arritur atë.
Sigurisht, ne nuk duhet të bëhemi heronj të tyre për këtë dhe ne duhet t’i bëjmë ata të paguajnë për të. Sidoqoftë, është e pamohueshme që ata bëjnë shumë përpjekje për të mashtruar ata që ishin para tyre.
Edhe të këqijtë e suksesshëm ka të ngjarë të angazhohen në atë që bëjnë. Po kështu, nëse të gjithë njerëzit e mirë vendosin 100% të angazhimit të tyre për të ndihmuar ata që janë përreth tyre dhe për të arritur qëllimet e tyre, ata nuk do të kishin vështirësi për ta bërë botën një vend më të mirë.
Mundohuni të mendoni, nëse të gjithë ne papritmas fillojmë të jemi të mirë dhe të përmbushur, të vetëdijshëm për dëshirat tona dhe të ndërmarrim veprime për ta bërë botën një vend të bukur, çfarë do të ndodhte?
Sipas mendimit tim, edhe djemtë e mirë mund të jenë të suksesshëm nëse e duan vërtet dhe nëse punojnë për ta marrë atë. /Revista Psikologjia
