Michele Matera, zyrtar në Ministrinë e Ekonomisë dhe Financave në Itali, ka zgjedhur Shqipërinë për të kaluar disa ditë pushime me familjen. Ata kanë qëndruar në qendër të qytetit të Vlorës dhe kanë vizituar plazhet e jugut, shkruan newsbomb.al.
Në një nga netët e pushimeve Matera është ulur me familjen në një nga piceritë tradicionale, ai e tregon me detaje të gjithë darkën, pasi ka paguar është larguar. Mirëpo, nuk e kishte kuptuar se mbi banak kishte lënë çantë me dokumente dhe paratë.
“Të nesërmen rreth orës 10 të mëngjesit, mbaroj së përgatituri për në plazh, vetëm atëherë e kuptoj se nuk e kam më çantën me vete. Menjëherë më zuri paniku dhe duke llogaritur, i vetmi vend që mund ta kisha humbur ishte në atë piceri”, thotë ai.
Pasi ka shkuar pranë picerisë ku konsumoi darkën me familjen, ajo ka qenë e mbyllur duke qenë se ishte mëngjes.
“I hutuar dhe i demoralizuar, mendoj se deri tani nuk më ka mbetur gjë tjetër për të bërë dhe nuk më kishte mbetur gjë tjetër veçse të shkoja në komisariat dhe të raportoja humbjen. Ndërsa kthehesha për t’u kthyer në makinën time, dëgjova një zë, pas meje, që më thërriste: Zotëri kjo është e jotja”, tregon italiani Michele Matera
Nuk pranoi asnjë dhuratë, më uroi për pushimet në Vlorë, thote ai
Shkrimi i plotë i italianit Michele Matera
Mirembrema, mendoj se eshte me vend te publikoj ate qe me ndodhi ne Shqiperi, dhe pikerisht ne Valone, sepse nuk mund te injorohet nje veprim i tille:
Para disa netësh, isha në qendër të qytetit me familjen time dhe menduam të ndalemi nga një vend i vogël që ofronte ushqim, edhe pica edhe pita klasike me qebapa.
Përfunduam së ngrëni, kokën drejt banakut dhe kërkova faturën. Një zonjë, “ndoshta nga qëndrimi dukej se ishte pronari”, më paraqet një faturë me shumën përkatëse. Diskutojme pak per konvertimin e lekut euro dhe ne fund kuptohemi dhe paguaj shumen e kerkuar.
I hutuar nga situata thashë, përshëndetje, po iki, por nuk e kuptova që kisha lënë në banak portofolin me të gjitha dokumentet :(kartë ID, patentë shoferi, kodi tatimor, bankomati, dhe karta krediti, karta identiteti djalit të mitur, dhe rreth 700 euro).
Pas kësaj, kthehem në hotel, pa e kuptuar fare se çfarë më kishte ndodhur.
Të nesërmen rreth orës 10 të mëngjesit, mbaroj së përgatituri për në plazh, vetëm atëherë e kuptoj se nuk e kam më çantën me vete. Menjëherë më zuri paniku dhe duke llogaritur, i vetmi vend që mund ta kisha humbur ishte në atë piceri. Në këtë pikë nuk më mbetet gjë tjetër veçse të provoj, dhe ta çoj veten në piceri. Arrita në vend, kuptova se ishte mbyllur. Mundohem të shikoj pas dritares së derës kryesore, dhe u përpoqa të shoh nëse dikush ishte brenda, por asgjë për të bërë.
I hutuar dhe i demoralizuar, mendoj se deri tani nuk më ka mbetur gjë tjetër për të bërë dhe nuk më kishte mbetur gjë tjetër veçse të shkoja në komisariat dhe të raportoja humbjen. Ndërsa kthehesha për t’u kthyer në makinën time, dëgjova një zë, pas meje, që më thërriste: Zotëri kjo është e jotja!
Ishte pronari i vendit që po ma kthente çantën. Nuk u besoja syve në atë moment. I kapa dorën zonjës dhe, me shumë përulësi, e falënderova pafundësisht, duke e lavdëruar gjestin e saj fisnik. Nuk kisha zgjidhje tjetër veçse t’i propozoja një dhuratë falënderimi, por ajo nuk pranonte dhe më tha: jo, nuk ke pse shqetësohesh, vetëm kalofsh një pushim të qetë.
Me vjen keq nese e zgjata, por mendoj se duhet te publikohen episode te tilla, sepse mendoj se nuk eshte e lehte te gjesh njerez kaq te ndershem sot. Duke bashkangjitur foton e picerisë në fjalë..
Shkrimi origjinal ne italisht
